อุปสังฆราชสังฆมณฑล 

ผู้ทำการแทนผู้รับใบอนุญาตและผู้จัดการโรงเรียนอนุบาลมหาไถ่ศึกษา อุดรธานี

ผู้ทำการแทนผู้รับใบอนุญาตโรงเรียนอนุบาลมหาไถ่ศึกษา กุมภวาปี

ผู้ลงนามแทนผู้รับใบอนุญาตโรงเรียนมหาไถ่ศึกษา บ้านดุง

ผู้ลงนามแทนผู้รับใบอนุญาตโรงเรียนอนุบาลมหาไถ่ศึกษา โพนสูง

สำนักพระสังฆราชสังฆมณฑลอุดรธานี

62/5 ม.5 ถ.เลี่ยงเมือง ต.หนองบัว อ.เมือง จ.อุดรธานี 41000

โทร. 0-4232-1452 โทรสาร 0-4224-3990

ชีวประวัติ คุณพ่อเปาโล สมนึก สุทธิ

พระสงฆ์พื้นเมืองสังฆมณฑลอุดรธานี

เกิดวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2598 / 1955

สถานที่เกิด บ้านเวียงคุก ต.เวียงคุก อ.เมือง จ.หนองคาย

บิดา นายนาค สุทธิ

มารดา นางบุญธรรม ธรรมจักร

มีพี่น้องจำนวน 5 คน เป็นบุตรคนที่ 1 (บุตรคนโต)

สัตบุรุษ วัดแม่พระลูกประคำ เวียงคุก

ประวัติการศึกษา

-จบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่โรงเรียนโรซารีอาวิทยา เวียงคุก

-จบชั้นประถมศึกษาปีที่ 7 ที่โรงเรียนพระวิสุทธิวงศ์ บ้านโพนสูง

-จบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 และ 5 ที่โรงเรียนเซนต์ยอแซฟ ท่าแร่

จบปริญญาตรี : ศิลปศาสตร์บันฑิต สาขาปรัชญา

                 : ศาสนศาสตร์บันทิต สาขาเทววิทยา

จบปริญญาโท คณะศึกษาศาสตร์ สาขาบริหารการศึกษา ม.ขอนแก่น

ประวัติด้านกระแสเรียก

ผู้ส่งเข้าบ้านเณร คุณพ่อปอล มองโตเกียว

เข้าบ้านเณรเล็ก ปี ค.ศ. 1975

พระคุณเจ้าคายน์ แสนพลอ่อน เป็นอธิการบ้านเณร

เข้าบ้านเณรกลาง ปี ค.ศ. 1978 คุณพ่อสุรินทร์ เป็นอธิการบ้านเณร

เข้าบ้านเณรใหญ่ ปี ค.ศ. 1979 คุณพ่อสมศักดิ์ นามกร เป็นอธิการฯ

ฝึกงานอภิบาล ที่วัดตรอกจันทร์ และวัดฟรังซิสเซเวีย สามเสน

ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้อ่านพระคัมภีร์ สิงหาคม ค.ศ. 1984

ที่บ้านเณรใหญ่แสงธรรม สามพราน นครปฐม

ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้ช่วยพิธิกรรม

เมื่อสิงหาคม ค.ศ. 1985 ที่บ้านเณรใหญ่แสงธรรม

ได้รับศีลบวชเป็นสังฆานุกร

เมื่อสิงหาคม ค.ศ. 1986 ที่บ้านเณรใหญ่แสงธรรม

ได้รับศีลบวชเป็นพระสงฆ์ เมื่อวันที่ 1 พษภาคม ค.ศ. 1987 / 2530 ที่ อาสนวิหารพระมารดานิจจานะเคราะห์ อุดรธานี โดย พระสังฆราชยอร์ช

ยอด พิมพิสาร,C.Ss.R.

งานด้านอภิบาลต่างๆ ที่ได้รับผิดชอบ

ปี ค.ศ. 1987 พ่อปลัดที่วัดพระวิสุทธิวงศ์ โพนสูง

ปี ค.ศ. 1988 พ่อเจ้าวัดนักบุญยูดาห์ บ้านดุง

ปี ค.ศ. 1990 – 1995 พ่อปลัดที่สังฆมณฑล

ปี ค.ศ. 1996 – 2001 ดูแลโรงเรียนมหาไถ่ศึกษาชาย

วัดพระจิตเจ้า บ้านห้วยหินลาด และวัดนักบุญลูเซียบ้านคำใหญ่น้ำพอง

ปี ค.ศ. 2002 – 2003 ดูแลบ้านผาสุก หาญใจ วังสามหมอ

ปี ค.ศ. 2004 ดูแลวัดนักบุญอักแนส ห้วยเซือม

วัดนักบุญมัทธิว บ้านกลาง และวัดนักบุญยอแซฟ ชัยพร บึงกาฬ

ปี ค.ศ. 2009 – ปัจจุบัน ดูแลวัดนักบุญยอห์นบัปติสตา บึงกาฬ, วัดพระมหาไถ่ ปากคาด, วัดนักบุญเปาโล ห้วยสะอาด, วัดนักบุญยอห์นอัครสาวก บ้านโนนสวาง และคณะที่ปรึกษาพระสังฆราช “ข้าพเจ้ายินดีทำเพื่อให้โอกาส”

บันทีกความทรงจำ

               คุณพ่อสมนึก สุทธิ กลายเป็น “พี่ใหญ่” ของสงฆ์สังฆมณฑล อุดรธานี ลูกหม้อต่อจาก คุรพ่อมนู เพียรโคตร และคุณพ่อปรีดา โอนากุล ซึ่งจากไปด้วยความเสียดาย

               คุณพ่อเป็นศิษย์เก่าแสงธรรม รุ่น ที่ 9 สมัยคุณพ่อสมศักดิ์ นามกร เป็นอธิการในรุ่นเดียวกัน กรุงเทพฯ มีคุณพ่อวิชชุกรณ์ เกตุภาพ, คุรพ่อสุวนารถ กวย มงคล, คุณพ่อสุทธิ ปุคะละนันท์, คุณพ่อประทีป สุทธินาวิน, คุณพ่อประทีป กีรติพงศ์ ฯลฯ อุบลฯ คุณพ่อบุญเลิศพรหมเสนา, คุณพ่อวินัย ระติเดช ราบชบุรี พระคุณเจ้าสิริพงศ์ จรัสศรี (เข้ารุ่นเดียวกัน แต่ช่วงปีที่สี่พัก ทำให้กลายเป็นรุ่นถัดไป) คุณพ่อสกล ปันฉาย คุณพ่อชูชาติ ประสูตร์แสงจันทร์ (มรณะวันที่ 6 พฤษภาคม 2005) รวมทั้งหมด 45 คน บวช 22 คน

               ปัจจุบันคุณพ่อดูแลวัดนักบุญยอห์น บัปติสตา จังหวัดบึงกาฬ มีคริสตังประมาณ 300 คน ส่วนใหญ่เป็นคนญวน มีโรงเรียนมหาไถ่ศึกษา เปิดสอนตั้งแต่อนุบาล ถึงชั้น ป.6 มีนักเรียน 800 คน มีซิสเตอร์คณะซาเลเซียนเป็นผู้รับผิดชอบ

วัยเด็ก เด็กวัด ชีวิตที่เงียบเหงา

บ้านเดิมเกิดที่วัดแม่พระลูกประคำ เวียงคุก เกิดในครอบครัวพุทธ แต่รายล้อมไปด้วนครอบครัวคาทอลิก ตอนเล็กๆผมเป็นไข้มาเลเรียเกือบตาย เพื่อนบ้านของพ่อแม่บอกว่าถ้าล้างบาปแล้วจะหาย เขาก็ล้างบาปให้ ผมก็หาย จึงกลายมาเป็นคาทอลิกคนเดียวในบ้านตั้งแต่เล็กๆ

               ต่อมาม่นานพ่อกับแม่แยกทางกัน ผมไม่อยู่กับยาย ย้ายไปอยู่กับป้าแล้วย้ายไปอยู่กับปู่ ปุ่จะให้บวชสามเณร พ่อทูนหัวของผมบอกว่าผมป็นคาทอลิกบ บวชไม่ได้ จึงปรึกษากับคุณพ่อเจ้าวัด คุณพ่อเจ้าวัดให้ผมมาอยู่ที่วัด สมัยคุณพ่อริชาร์ด ธิลลี่,C.Ss.R (เวลานี้เป็นธรรมทูตอยู่ที่ไนจีเรีย)ท่านให้กินอยู่ที่วัด ผมจึงกลายเป็นเด็กวัด และเรียนอยู่ที่นั้น

               ผมเป็นลูกคนเดียวของแม่ แล้วแม่ก็ไปแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงเขาก็ไม่สนใจผม เรียกว่าอยู่กับใครก็ไม่สะดวก ต่อมาแม่มี น้องอีก 4 คน กับสามีใหม่เป็น้องต่างพ่อกับผม

               มีเณรคณะพระมหาไถ่จัดค่ายกระแสกเรียก ผมอยู่ ม.ศ. 3 แล้วได้สัมผัสชีวิตเณรเป็นครั้งหนึ่ง คิดอยู่พักหนึ่งเหมือนกัน เพราะเห็นตัวอย่างของพระสงฆ์มิสซันนารี ท่านเป็นคนใจดีมาก ช่วยเหลือคนยากจน ทุ่มเทช่วยเหลือชาวบ้าน อยู่กับชาวบ้าน คนยากจน ห่างไกล ท่านเสียสละ เป็นชีวิตที่น่าสนใจ ตอนแรก จะเข้าคณะมหาไถ่แล้ว แต่คุณพ่อ อธิการเห็นทางบ้านผม พ่อแม่ยังแต่งงานไม่เรียบร้อย จึงให้ลองเข้าบ้านเณรพื้นเมืองสังฆมณฑลอุดรฯ ก่อน เวลานั้นต้องไปเรียนที่บ้านเณรฟาติมา ท่าแร่ อัครสังมณฑลท่าแร-หนองแสง ชั้น ม.ศ. 4-5 เรียนอยู่ 2 ปี สมัยพระคุณเจ้าลอเรนซ์ คายน์ แสนพลอ่อน เป็นอธิการ มีคุณพ่อสุพล ยงบรรทม, คุณพ่อกมล เสมอพิทักษ์ เป็นอาจาร์สอน เวลานั้นมีเณรของท่าแร่ อุบลฯ นรราชสีมา และอุดรฯเรียนอยู่ที่เดียวกัน

               เข้าบ้านเณรกลางที่โคราช สมัยคุณพ่อสุรินทร์ ประสมผล เป็นอธิการพร้อมทั้งแม่และพ่อเลี้ยงได้ทำพิธีแต่งงาน และล้างบาปเรียบร้อยแล้ว คุณพ่อธงชัย สุวรรณวิทย์เวช เป็นเจ้าอาวาส

ค.ศ. 1980 เข้าบ้านเณรใหญ่แสงธรรม สมัยคุณพ่อสมศักดิ์ นามกร และ คุณพ่อวงศ์สวัสดิ์ เป็นอธิการ ช่วงต่อกันสององค์

               ในระหว่างที่เป็นเณร ตั้งแต่บ้านเณรเล็ก เวลาปิดเทอมผมกลับบ้านที่พักที่วัดตลอด กลายเป็นเด็กวัดจนกระทั่งเมื่อบวชเป็นพระสงฆ์

               ผมได้รับศีลบวชเป็นพระสงฆ์เมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม ค.ศ. 1987 โดย พระสังฆราชยอร์ช ยอด พิมพิสาร, C.Ss.R. เป็นนผู้ป่วย หน้าที่แรกคือคูณพ่อปลัดช่วย คุณพ่อเลโอ แทรวิส, D.Ss.R. ที่วัดพระวิสทธิวงศ์ บ้านโพนสูง มีสัตบุรุษ ถึง 4000 คน มีโรงเรียนซึ่งเวลานั้นมีนักเรียน 400 คน เปิดสอนตั้งแต่เด็กเล็กๆ จนถึงชั้น ม.3 ซิสเตอร์คณะซาเลเซียนเป็นผู้บริหาร

               ข้อคิดจากอุบัติเหตุหลังบวช

               เกิดอุบัติเหตุหลังบวช ค.ศ. 1987 บวชได้ 1 เดือน 19 วัน ขณะขับรถพาชาวบ้านไปอบรมเรื่องเกษตรที่ฟาร์มนาจันทร์ อำเภอเพ็ญ ขับรถเป็นใหม่ๆ ยังไม่ถึงที่อบรมก็เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน ก้มๆ เงยๆ ดูนั้นดูนี้ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรถจอดอยู่ข้างทางข้างหน้า ผมตกใจจึงเยียบเบรกกะทันหัน รู้สึกว่าคิ้วด้านขวากระแทกกับอะไรไม่รู้ มีเลือดออกและก็จำอะไรไม่ได้ สลบไป ไม่รู้ตัวแล้ว

               ต่อมาพระคุณเจ้ายอด อยากให้เซคดูอาการอย่างละเอียด จึงไปรักษาที่โรงพยาบาลเซนต์หลุยส์ พบว่ากระดูกข้อต่อที่ลำคอแตก ต้องใช้เหล็กเจาะกะโหลก และยึดไว้ กระดุกกระดิกไม่ได้ อึดอัดมากเลย อยู่ในสภาพนั้นเดือนครึ่ง ที่สุดได้ปรึกษาหมอ

               ถ้าผ่าตัดจะได้หายเร็วขึ้น หลังจากนั้นไม่นานก็กลับบ้านได้ จึงตัดสินใจผ่าตัด

               ผมเกิดอุบัติเหตุเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1987 พักรักษาตัวอยู่จนถึงเดือน เมษายน ค.ศ. 1987 พักรักษาตัวอยู่จนถึงเดือน เมษายน ค.ศ. 1988 จึงกลับบ้านได้

               ทำให้ได้ข้อคิดว่า “เวลาทำอะไร ให้เอาใจใส่ในสิ่งที่ทำให้ดีที่สุด” มิฉะนั้น จะเป็นอัตรายกับตัวเองและผู้อื่นด้วย

และก็กลับไปช่วยที่วัดโพนสูง อ.บ้านดุง ช่วยคุณพ่อเลโอ แทรวิส

               สงฆ์บ้านนอก ไปเมืองนอก

               ค.ศ. 1980 พระคุณเจ้าส่งผมไปสหรัฐดเมริกาเพื่อไปช่วยงานอภิบาลตามวัดและได้ฝึกใช้ภาษาอังกฤษที่สังฆมณฑลซูซ์ฟอลส์ (Soux Falls) รัฐเซาท์ดาโกต้า นาน 5 ปี มีพื้นฐานด้านภาษาดีขึ้นบ้าง

               สาเหตุที่ไปที่นั้นก็เพราะก่อนหน้านี้มีพระสงฆ์ คณะแมรี่โนลล์ชื่อ คุณพ่อเยเรมี (Jeremy) มาทำงานที่อุดรอยู่ 4-5 ปี

เป็นพระสงฆ์พื้นเมืองของสังฆมณฑลนี้ เป็นอาสาสมัครเข้าคณะนี้ และกลับไปสหรัฐฯ ตอนที่อยู่อุดร คุณพ่อพยายามช่วยพระสงฆ์และเณรไปเรียนและช่วยงานที่อเมริกา ผมก็เลยได้ไปอเมริกาเพราะเหตุนี้

               วัดนี้เป็นวัดใหญ่ มีพ่อปลัด 1 องค์ และผม รวมเป็น 3 คน ผมช่วยมิสชา เยี่ยมคนป่วยตามบ้านโรงพยาบาล ช่วบงานเยาวชน

               ที่นี่ฆราวาสอาสาสมัครเข้ามาช่วยงานในโครงการชื่อ “ไทม์แอนด์ทาเลนต์ส”(Time and Talents) ตามความถนัดโดยไม่มีค่าตอบแทนอะไรให้ ส่งศีลตามบ้าน สอนคำสอนผู้ใหญ่ งานอพยพผู้พลัดถิ่น

               เวลาเล่น ลงไปเล่นบาสเกตบอลกับเยาวชน เขาก็เล่นกับเราเหมือนเป็นเพื่อน บางทีก็ตบหัว แตะกันเรา ฯลฯ ตอนแรกๆ เราก็รู้สึก แต่เป็นธรรมเนียมของเขา เขาเคารพก็เคารพนะ แต่เวลาเล่นก็เหมือนเพื่อน ใน พิธีทางการเขาก็ให้ความเคารพดี

               เมื่อกลับมาประเทศไทย ผมคิดอยากให้สภาวัดบ้านเราเป็นเหมือนเขา พยายามประชุม แบ่งงาน แต่ก็ไม่สำเร็จ คาทอลิกบ้านเราบอกว่า “พ่ออยากจะทำไร ก็ทำไป ไม่ต้องถามเรา” ก็ไม่สำเร็จ

               ชีวิตสงฆ์ที่ผ่านมา

               เมื่อมองย้อนไปรู้สึกว่า พระเป็นเจ้าประทานอะไรๆ ให้ผมมากเหลือเกินผมเป็นเด็กบ้านนอก       นอกชายขอบ เป็นเด็กยากจนต่างจังหวัด ครอบครัวก็ดูเหมือนไม่มี มีโอกาสมาเรียน มีการศึกษา มีโอกาสไปรู้ไปเห็น ไปอยู่ต่างประเทศ คิดแล้วมากมายเกินกว่าทีผมคิดและคาดหวังจะได้รับ

               ผมเป็นลูกวัดเวียงคุก มีกระแสเรียกหลายคน ตั้งแค่บุญราศีที่สองคอนซิสเตอร์สองคน ก็เกิดวัดนี้ และเข้าอารามคณะรักกางเขนที่ลาว

               นอกจากนี้มีคุณพ่อเล้ง โคธิเสน, คุณพ่อสุริโย ยะงาม, คุณพ่ออินทีใสสว่าง คณะพระมหาไถ่, เซอร์แมรี่ เจมส์ และเซอร์เอมมานูเอล ยะงาม คณะเซนต์ปอล เดอ ชาร์ตร

               “ตั้งว่าแต่ละวันจะทำหน้าที่สงฆ์วันนี้ ให้ดีที่สุด”

               ถ้าจะเปรียมเหมือนแมวเก้าชีวิต ก็คงเกือบๆ ตั้งแต่เกิดจากครรภ์มารดา เกิดใหม่เมื่อได้กลายเป็นเด็กวัด มีคุณพ่อเจ้าวัดค่อยดูแล และเมื่อเข้าบ้านเณร มีคุณพ่ออธิการค่อยดูแล เมื่อบวชเป็นพระสงฆ์ เกิดใหม่ในพระเจ้า และหลังจากเกิดอุบัติเหตุครั้งแรกและครั้งสำคัญ รอดมาได้เหมือนเกิดใหม่ แต่....ใครจะรู้ว่า จีโอกาสอีกไหม?++++

(thaipriest.cbct.net)